τελειογονώ

και τελεογονῶ, -έω, ΜΑ [τελειογόνος]

(για φυτά) παράγω τέλειους καρπούς, δένω τον καρπό μου (α. «ἀνθέων πρὶν τελειογονῆσας διαρρεόντων», Ευσ.

β. «ἡ μηλέα τελεογονεῑ καὶ εκπέττει», Θεόφρ.)

αρχ.

μέσ. τελειογονοῡμαι, -έομαι

γεννιέμαι τέλειος, φυσιολογικά σχηματισμένος («τὰ ἑπτάμηνα τῶν βρεφῶν τελεογονεῑσθαι», Πλούτ.).